گاهی وقت ها نیازی نیست دلت بگیرد از نوشته های یک نفر که نمی شناسیش " حتی مجبور نیستی بخوانی چرندیات یک نفر دیگر را " هرچه خواندی ، نخواندی " شتر دیدی ، ندیدی " بیخیال دنیا با تمام ادمکهای مسخره اش به اضافه تو
ادامه...
میدونی دوس دارم اینبار احمق باشم " الکی الکی فک کنم زیاد خوشحالم و اصلا طعنه ها و حرفای اطرافیانم برام مهم نباشه تو مسیر پیاده رو قدم بزنم" بی هدف برم تا خستگی پاهامو احساس کنم " برم رو نیمکت داغونو خسته ی پارک لم بدم مچاله بشم زیر پوست خاطرات " تو هوای سرد به ادمک ها نگاه کنم که تنها علامت زنده بودنشان خارج شدن بخار از دهانشان است " به راستی این روزها ادم ها چقدر مرده اند...
پاورقی : بیخیال مگه هر چیزیرو که دوس داری باید همون بشه؟؟؟
پاورقی : چرند گفتم حالم از این مدل روزها بهم میخوره
به من نگاه کن
زندگی با توام چه فکر کردی؟
جوری طراحی شدی که هیچ چیز دوامت را ندارد.حتی وقتی کبکت خروس میخواند یا حتی زمانی که احساس میکنی تنها ادم باقی مانده هستی یا مثل شخصیت ویل اسمیت در فیلم "من یک افسانه ام" که با یک عالمه دردو رنج زندگی را میگذرانی در حالی که تمام درد هایت را در کوله پشتی ات پنهان میکنی و منتظری تا زندگی در ان واحد کات شود و صدای تالاپ و تلوپ که هر لحظه از سینه ات باعث ازار گوش هایت میشود ناگهان سایلنت شود تا جدی جدی راحت شوی و احساس پرواز را جور دیگر مزه مزه کنی . . . وقتی بین زمین و هوا میمانی و اینده ات میشود یک علامت سوال و همش چرند میگویی دیگران را لعنت میکنی "خودت را میزنی به خل بودن تا نشکند کمر نحیفت زیر ضربات سنگین زندگی" پس اری دنیا را همینگونه ساخته اند که میبینی دوس نداشتنش سخت تر از دوس داشتنش می شود بعضی وقت ها . باید بشینی و فیلمت را نگاه کنی حتی اگر اخرش را نیز از بر باشی"دلت میشکند به درک" گریه امانت نمیدهد به جهنم " دلت مردن میخواهد خیالی نیس " فقط سر جایت بنشین ارامو بی صدا حتی نفس هم نکش در فیلمت غرق شو " لعنتی این فیلم حقیقت دارد "زندگی توست توی همین دنیا
خوب تماشایش کن هیس ...
پاورقی : پرواز را بخاطر بسپار
پرنده مردنیست....
پاورقی : خیالی نیس اگر فشنگ هایت تمام شد هنوز سر نیزه را داری نترس
پاورقی : میدونی هنوز درگیر شبم
رفیق دلم برات تنگ میشه...
وقتی افکارم در میان اندوه هایم قرنطینه میشود.خاطراتم به جوش می اید در ورای این روزها
بر میگردم به گذشته هایی که هرگز نداشتم
کاش میشد با یه مته بزرگ یه حفره گنده وسط مغزم بکارم تا همه ادم بدها با حرفهای بدتر از نیش مارشون بیرون بریزه . دوس دارم تمام نقشه های زندگیمو روی کاغذ بکشم اینقدر بکشم تا خوابم ببره و وقتی بیدار بشم تازه بفهمم پاییزو نقاشی کردم
زمانی که گریه های بی صدا را هیچکس باور نمیکرد من مهمان شب بودم
اما من هنوز دوس دارم خواب ببینم
خواب قاصدک ... خواب های بی سرو ته...
خواب هر چیزی به جز تو
میدانم چقدر دوس نداشتنی هستی وقتی در بهار بوی پاییز را میدهی
پاییزی که برای گریه های نکرده ام لالایی خواند وقتی دردم را نمیدانست
حالا مدت ها گذشته
در سرم به هزاران تیکه تقسیم شدی
و چقدر سخت است چسباندن تکه هایت به هم
چشمانم خسته اند دیگر رمقی برای باز شدن ندارند
به خواب میروم دوباره شاید نقاشیم بهار ظاهر شود
پاورقی:حرفهایی هست که فقط تو قرنطینه میشه زد
پاورقی:لعنت به تو و تمام خاطراتت.
پاورقی: هشدار اینجا قرنطینه است....